Het is 10 januari 2022. Sinds vandaag heb ik twee kinderen op de basisschool en loopt er nog eentje thuis rond. Het wordt steeds rustiger in huis… we sluipen langzaam uit de tropenjaren. En dat is best een lekker gevoel, kan ik je zeggen.
Continu met een peuter in huis
Zo’n zes jaar terug zat ik nog bij de zwangerschapscursus. Toen werd onze eerste dochter geboren. Sindsdien, dus ruim vijf jaar nu, hebben we continu met een kind van twee jaar of jonger geleefd. En dat was af en toe best pittig. Zeker in combinatie met die andere twee erbij. Veel luiers verschoond. Veel ruzies gesust. Héél veel (drie á vier keer per dag) speelgoed opgeruimd. Een paar ondergeplaste of -gekotste bedden verschoond. Tientallen omgevallen bekers limonade opgedweild. Miljoenen kruimels en hagelslagjes van de grond gestofzuigd. Een doorlopende haal-breng-service gerund met afwisselende locaties en tijden voor kinderopvang, oppas, school, zwemles en meer. De volksverhuizing als we met zijn allen op stap gingen – luiertas, maxicosi, kinderwagen, buggy.
Veel tijd voor elkaar
De andere kant van het verhaal is: we hebben ook veel tijd met elkaar gehad. Mooie DUPLO-torens gebouwd. Veel naar de kinderboerderij en de dierentuin geweest. Lekker uit lunchen met elkaar. Buiten spelen. Voorlezen. In het zwembadje in de tuin zitten. Naar het bos of naar de hei. ‘s Ochtends lekker naar de markt. Gewoon, de tijd hebben met elkaar. Dat ga ik wel missen.
Kinderen worden zelfstandiger
En nu, terwijl de jaren verstrijken, wordt dit alles een beetje minder. Dat vind ik enerzijds fijn. Ik vind het fijn dat mijn kinderen stapje voor stapje zelfstandiger worden, dat ik wat minder luiers hoef te verschonen en wat minder billen hoef af te vegen. Maar, ik mis ze natuurlijk ook wel om me heen.
Een ochtend voor mezelf
Vanaf vandaag heb ik op mijn papadag de ochtend voor mezelf. De meiden zijn op school en mijn zoon is bij de kinderopvang.
Wat ik ga doen? Geen idee. Misschien vul ik het in met werk. Misschien ga ik sporten, wandelen of boodschappen doen. Ja, de boodschappen moeten wel gewoon gedaan worden. En het huishouden gaat ook gewoon door, natuurlijk. Ik zie wel. Ik laat het wel even op zijn beloop.
Blij dat ik de tropenjaren bewust heb meegemaakt
Het is een prettig gevoel dat we langzaam uit de tropenjaren sluipen. Tegelijk ben ik erg blij dat ik al die jaren, waarin de kinderen zo klein waren, zo bewust mogelijk heb meegemaakt. Ik ben minder gaan werken om thuis te zijn bij de kids. Die jaren komen nooit meer terug en die momenten, leuk en minder leuk, heb ik toch maar mooi meegepakt.
Vanaf vandaag zitten er twee op school. En de jongste, die is nu twee jaar. Het mooie is, als je er drie gewend bent, stelt eentje niks voor. Die doen we er gewoon even bij. Ja, laat de toekomst maar komen!
Zit jij nog in de tropenjaren met je kinderen? En hoe bevalt dat?
