In de reeks ‘Vaders en werk’ interview ik vaders over hoe zij het vaderschap combineren met hun carrière. Dit is de eerste in de reeks. Het is het verhaal van Dennis Pettinga, een 43-jarige zelfstandig marketingstrateeg en vader van drie kinderen. Hij is blij met hoe hij zijn vaderschap invult, maar daarvoor heeft hij een behoorlijke ontwikkeling moeten doormaken. Dennis geeft een openhartige kijk op zijn ervaringen als vader en de uitdagingen die hij tegenkwam. Over ploeteren, aanpassen en balans vinden.
Een onrealistisch beeld
Dennis begint zijn verhaal met de geboorte van zijn eerste kind: “Ik was heel blij toen ik hoorde dat ik vader werd. Dat is wel een tijdje geleden inmiddels, ergens in 2010.” Hij herinnert zich hoe de zwangerschap soepel verliep, maar geeft toe dat hij naïef was over wat het vaderschap werkelijk inhield. “Ik heb het vooral over me heen laten komen. Maar ik had onbewust toch wel een beetje een onrealistisch beeld van het vaderschap.”
De zware nachten, de vele afhankelijkheden, het feit dat je je heel flexibel moet opstellen. Dat had ik wel een beetje onderschat.
Dat beeld was vooral erg positief, terwijl de realiteit best pittig was. “De zware nachten, de vele afhankelijkheden, het feit dat je je heel flexibel moet opstellen. En dat alle verantwoordelijkheid voor zo’n klein wezentje bij jou ligt, dat is best wat. Dat had ik wel een beetje onderschat.”
Midden in de nacht met de auto op pad
Daar kwam bij dat de kleine van Dennis oorontstekingen had en dus nachtenlang huilde. “We hebben echt nachten, zelfs weken en maanden, moeten overleven,” vertelt Dennis. Het leidde tot een overheersend gevoel van machteloosheid en stress: “Ik was gewoon machteloos. Ik begreep niet wat er was, mijn kind huilde zoveel en ik wist niet waarom. De machteloosheid was echt heel erg lastig mee om te gaan.” Het kwam meer dan eens voor dat Dennis midden in de nacht een rondje met de auto ging rijden. Om maar even weg te zijn uit de ellende thuis.
Moeite om zich aan te passen
De komst van de klein veranderde dus veel. Dennis: “Ik vond het vooral heel erg moeilijk dat ik me enorm moest aanpassen. Afhankelijk zijn van anderen en van je kleine kinderen. Dat heb ik echt moeten leren. Niet gewoon lekker je ding kunnen doen, op het moment dat ik het wilde doen, daar heb ik enorm aan moeten wennen.”
Niet gewoon lekker je ding kunnen doen, op het moment dat ik het wilde doen.
Toen 16 maanden na zijn eerste zoon ook de tweede zoon werd geboren, bleek deze ook last van oorontstekingen te hebben. “Dus toen hebben we nog een jaar lang in weer dezelfde situatie gezeten. Maar nu met twee kinderen in plaats van één. Dat is wel echt een enorm moeilijke periode geweest. Het lijkt nu ver weg, maar ik merk nog wel dat het diep zit.”
Werk begint te knellen
In die periode begon het qua werk een beetje te knellen voor Dennis. “Ik werkte destijds bij een marketingbureau in Groningen, maar had ook klanten in Amsterdam. Ik moest soms voor 7 uur weg en tot 5 uur in Amsterdam blijven. En zij verwachten daarin nog meer van mij. Dat ging voor mij niet werken.” Het resulteerde in een baan dichter bij huis. Later startte Dennis een eigen onderneming, samen met twee compagnons.
Wel of geen derde kindje?
In die periode speelde bij Dennis en zijn vrouw ook de discussie over een derde kind. “Mijn vrouw wilde heel graag een derde kind. Ik zelf wilde dat toen niet, want ik had die zware ervaringen van de jongste twee natuurlijk nog vers in mijn geheugen zitten.”
Toen zijn vrouw toch zwanger werd van een derde, bleek dit kindje niet levensvatbaar te zijn. Dennis: “Na een week of 13 kwamen we erachter dat dit kindje hartproblemen had en dat het buiten de baarmoeder mogelijk hooguit een paar uur zou overleven. Mocht dat toch lukken, dan zou de kwaliteit van leven heel erg laag zijn. Toen hebben we gezegd: we moeten dit niet willen. Dan moet je heel rationeel zijn, maar het gaat wel regelrecht tegen je gevoel in.”
We hebben wel hele duidelijke afspraken gemaakt. Zo zou mijn vrouw het eerste half jaar voor de baby zorgen, terwijl ik me om onze oudere jongens bekommerde.
Deze ingrijpende gebeurtenis versterkte bij zijn vrouw wel het gevoel dat ze echt nog een derde kind wilde. “Daar hebben we toen veel over gesproken en uiteindelijk ben ik daar achter gaan staan. We hebben wel hele duidelijke afspraken gemaakt. Zo zou mijn vrouw het eerste half jaar voor de baby zorgen, terwijl ik me om onze oudere jongens bekommerde.”
“Ik wens dat papa minder vaak boos is”
Het werk in het eigen bedrijf begon ook steeds meer van Dennis te vragen. “In combinatie met een eigen bedrijf waren het veel balletjes die ik hoog moest houden. Met jonge kinderen, sportclubs, het heen-en-weer rijden naar het werk. Ik ging dat steeds meer als een strijd ervaren.”
Het werd een optelsom. De druk van een eigen bedrijf en het runnen van een gezin werd hoger en hoger. “Ik kreeg het gevoel continu achter de feiten aan te lopen. Toen kwam ik een bijna-burnout, eind 2018.” Dennis besloot zich te focussen op wat hem energie gaf en wat niet.
Een belangrijke realisatie kwam toen Dennis op het schoolbord de kerstwens van zijn zoon las: Ik wens dat papa minder vaak boos is. “Die kwam wel even binnen. Ik lachte erom, maar het zette me serieus aan het denken. Het was nu echt tijd om andere keuzes te gaan maken.” Toch had hij nog iets nodig voor het laatste zetje: de coronapandemie.
Meer tijd door corona
De COVID-19 pandemie bracht onverwachte veranderingen in Dennis’ leven. “Toen we thuis kwamen te zitten met corona realiseerde ik me ineens dat ik er 2 uur per dag bij kreeg. We konden lekker samen ontbijten en avondeten,” deelt hij.
Deze periode van thuis zijn met het gezin leidde tot een definitief besluit: “Ik wilde niet meer 5 dagen per week naar Groningen op en neer rijden. Ik merkte dat ik het fijn vond om bij mijn gezin te zijn. Maar ook om tijd te hebben om in de tuin te werken, bijvoorbeeld. Daar kwam ook bij dat ik me minder op mijn gemak voelde in mijn eigen bedrijf. Ik was niet zozeer de manager die ik steeds meer moest zijn. Dus toen heb ik besloten mijn aandelen te verkopen en afscheid te nemen van het bedrijf.”
Dennis koos voor een leven als freelancer, met meer controle over zijn tijd en verplichtingen.
Een nieuwe balans
Dennis spreekt over zijn nieuwe levensstijl na het verlaten van zijn bedrijf: “Nu kies ik er heel bewust voor om minder te werken.” Het zorgt voor een betere balans tussen werk en gezin. “Nu ben ik een leuker mens, ik ben echt thuis voor de kinderen. In het verleden was ik fysiek wel aanwezig, maar mentaal niet,” geeft hij toe.
Het helpt dat hij zijn prioriteiten daarvoor heeft herzien. “Bij mij stond mijn werk altijd al op 1. Daarna kwam mijn gezin op 2. Ik heb sindsdien mezelf op 1 gezet. Mijn mentale en fysieke gezondheid staat voorop. Ik ben namelijk pas een betere vader, partner, broer, zoon en vriend als ik goed voor mezelf zorg.” Dat betekent dus aandacht voor rust, beweging en slaap.
Ik ben pas een betere vader, partner, broer, zoon en vriend als ik goed voor mezelf zorg.
“Ik kom nu ook op een leeftijd dat mijn ouders niet meer voor mij hoeven te zorgen, maar ik wel voor hen. En dat voelt nu ook zo. En dat kan niet als je 40 uur per week van hot naar her rent.”
Meer tijd voor niets
Het harde werken zit er nog steeds in, maar niet meer zoveel. Bovendien kan Dennis zijn werk nu beter ‘uitzetten’. En, vertelt hij, de weken worden veel minder volgepland dan voorheen: “In weekenden plan ik vaak niets in. We nemen dan bewust dagen waarop we niets moeten. En dan zien we wel wat de dag brengt. Een stukje lezen, sporten, maar ook samen iets doen. Een spelletje bijvoorbeeld. Daar zit dus veel meer bewuste aanwezigheid in.”
Dinsdag papadag
Op dinsdag is het papadag. Dan is Dennis thuis voor de kinderen. “En dan werk ik dus ook niet. De jongens doen meestal hun ding, mijn dochter speelt met een vriendinnetje en ik bereid het eten voor.” Ook is Dennis zo nu en dan vrijwilliger op het schoolplein: “Dat vind ik gewoon heel leuk om te doen. Maar het moet geen verplichting worden.”
De wasmand of de tuin?
En hoe zit het met de taakverdeling tussen Dennis en zijn vrouw? Dennis vindt het eerlijk verdeeld. “Ik doe de was niet. Maar de tuin is dan wel weer mijn domein. Verder vind ik dat we het goed verdelen. We koken afwisselend, we doen allebei de nodige schoonmaaktaken en ook de lunchboxjes voor de kinderen maken we allebei.” Alleen bijhouden wie naar welk kinderfeestje moet en welke cadeautjes er gekocht moeten worden, dat laat hij dan weer graag aan zijn vrouw over: “Ik ben daar gewoon te chaotisch voor.”
Vader zijn is realiseren dat je je erg moet aanpassen. Daar begint het wel mee.
Het begint met aanpassen
Dennis is inmiddels de vader die hij wil zijn. Het heeft hem in de afgelopen jaren wel gedwongen een flinke persoonlijke ontwikkeling door te maken: “Vader zijn is realiseren dat je je erg moet aanpassen. Daar begint het wel mee. De eerste jaren vond ik dat best heel lastig. Nu gaat me dat beter af, al zal het nooit vanzelf gaan.”
Een voorbeeld is het gegeven dat zijn vrouw nu met een studie is begonnen naast haar werk: “Dat is wel even zoeken weer naar een nieuw evenwicht. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik op vrijdag niet zomaar afspraken kan maken. Dat vind ik dan wel weer lastig. Da’s toch de aard van het beestje.”
Een leven in evenwicht
Dennis kan inmiddels echt genieten van het vaderschap. Maar zijn verhaal is er wel een van ploeteren, aanpassen en uiteindelijk balans vinden. Over het uitvinden hoe je je nieuwe rol als vader moet vormgeven. Voor mij een erg herkenbaar verhaal. Ik denk dat het verhaal van Dennis aantoont dat het moderne vaderschap best complex kan zijn.
Zijn reis inspireert ongetwijfeld jou of andere vaders die zoeken naar een harmonieuze balans tussen gezinsleven en carrière. Ik sluit af met wijze woorden van Dennis: “Het is niet gek dat het soms best lastig is. We doen het ook allemaal maar voor het eerst.” En zo is het!
