Vandaag is het zover. Het BAHA implantaat aan mijn linkerzijde wordt geplaatst. Dat wil zeggen, het titanium abutment (koppelstuk). Dat gebeurt tijdens een poliklinische opname. Lees hier het verslag van een bijzondere dag.
Zoals je eerder hebt kunnen lezen, heb ik aan mijn rechterzijde al een tijdje een BAHA. Dat helpt mij heel goed, maar het kan nog ietsje beter. Maar, nieuw is de procedure dus niet voor mij. Ik weet ongeveer wat ik kan verwachten.
Om 9.15 melden in het ziekenhuis
Ik word vanmorgen om 9.15 uur verwacht in Ziekenhuis Gelderse Vallei. Iris brengt me, samen met onze jongste kinderen. Ik had gezegd dat ze me gewoon bij de ingang mochten afzetten, want anders zitten ze zich ook alleen maar te vervelen in dat ziekenhuis.
Beneden meld ik me aan bij de balie in de centrale hal en een keurige meneer loopt helemaal met me mee naar de afdeling waar ik moet zijn. We stappen in de lift, op weg naar de derde verdieping, afdeling 3A.
Een lekkere éénpersoonskamer
Daar maakt de vriendelijke meneer weer rechtsomkeert en neem ik plaats in de wachtkamer. Ik word al snel door een vriendelijke verpleegster opgehaald. We gaan naar kamer 38. Het is een éénpersoonskamer, perfect dus. De verpleegster neemt een stapel formaliteiten met me door. Controleren van gegevens en medicijngebruik, bijvoorbeeld. Ik krijg twee paraceteamolletjes en mag (vooruit dan maar) het bekertje water leegdrinken.
Je moet natuurlijk nuchter zijn voor een ingreep. Ik heb dus de hele dag niets gegeten en vanmorgen nog wel een flink glas water gedronken.
Planning: 10.45 uur aan de beurt
De verpleegster vertelt me dat ik voor 10.45 uur op de planning sta. Maar, je weet het nooit, een planning is er natuurlijk om gewijzigd te worden. Ik weet nog dat ik bij de vorige ingreep voor mijn BAHA tot halverwege de middag heb moeten wachten, voordat ik eindelijk naar de OK gereden werd.
Maar goed, er zit nu dus niets anders op dan af te wachten. Ik klungel wat op mijn laptop en staar naar het blauwe operatiehemd dat ik straks mag aantrekken. Knoopjes aan de achterkant, alleen een onderbroek eronder. Geen sieraden, geen bril, geen BAHA, ik ga straks bijna naakt de OK in.
Planning loopt (natuurlijk) uit
Ik zie niet heel erg op tegen de operatie. Ik weet dat het niet leuk is en vervelend voelt. Maar, ergens zie ik meer op tegen het prikken van het infuus. Daar heb ik zo’n hekel aan. Het moet maar.
Inmiddels passeren de wijzers op de klok de tien en ook de 45. Ik zit nog gewoon te wachten: kwart voor elf opereren gaan we niet redden, dus. Maar, dat is geen verrassing. Het loopt altijd uit, ik had er al rekening mee gehouden.
In een bed door de hal gereden
Rond half twaalf komt de verpleegster me melden dat ik het operatiehemd moet aantrekken, omdat ik zo wordt opgehaald. De spanning in mijn lijf neemt wel wat toe, maar ik voel me prima en denk: “Laat maar komen.” Ik doe mijn bril af, leg mijn sieraden in de kast en ook de BAHA (die ik al draag) gaat af. Ik ga in het hemd op mijn ziekenhuisbed liggen en trek de deken tot aan mijn middel op. Een andere verpleegster komt me halen.
Ik vind het altijd wat vreemd voelen, dat je dan in een bed door het ziekenhuis wordt gereden, terwijl je prima zelf kunt lopen. Onderweg krijg ik een sexy haarnetje over mijn hoofd.
Gezellige drukte in de pre-operatieve ruimte
In de pre-operatieve ruimte word ik overgedragen aan een alleraardigste verpleegkundige. Hier draagt iedereen blauwe kleding, haarnetjes en mondmaskers. Er heerst een bijna gezellige drukte. Verpleegkundigen lopen heen en weer, overleggen met elkaar en zijn druk in de weer met het gereed maken van andere patiënten.
Er komen verschillende mensen langs mijn bed. De arts die het implantaat gaat plaatsen, de anesthesist en zijn assistent en nog een andere verpleegkundige. De arts neemt nog even kort met me door wat de bedoeling is: het plaatsen van een schroef in mijn schedel, achter mijn linkeroor. Met een rode viltstift markeert hij mijn hoofd aan de linkerkant. “Ik zie u zo in de OK,” zegt hij, en hij verdwijnt weer.
Plakkers op mijn lijf, metertjes overal
Ondertussen plakken de verpleegkundigen plakkers op mijn lijf en verbinden ze er slangetjes aan. Ik krijg een bloeddrukmeter om, die zal om de paar minuten mijn bloeddruk meten. Op dit moment is die wat aan de hoge kant, namelijk 187/87, maar dat is normaal zo vlak voor een operatie, wordt me verteld.
Er wordt nog een keer een check gedaan: “Wie ben je en wat is je geboortedatum?” Ze moeten zeker weten dat ze de juiste voor zich hebben.
Ik krijg een metertje voor de saturatie op mijn wijsvinger en dan moet het infuus geprikt worden. Het gaat in mijn hand en ik kijk de andere kant op, terwijl ik met de anesthesist blijf praten. Dit infuus vind ik misschien wel het vervelendste van de hele operatie, maar gelukkig valt het mee. Er gaat een plakker overheen en ik voel de koude zoutoplossing mijn arm in stromen.
Vitale functies zijn in orde
Op een monitor kan ik mooi de status van mijn vitale functies zien: een hartslag van 64, bloeddruk van 187/87 en een saturatie van 98%. Niks aan de hand, dus.
Ik voel me nog steeds prima.
Naar de operatiekamer
En dan is het tijd om naar de operatiekamer te gaan. Nu gaat het écht gebeuren.
Zo’n operatiekamer is voor mij als leek een wonderlijke plek. Er lopen veel mensen rond, een stuk of zes. De arts, natuurlijk, maar volgens mij ook twee assistenten en de anesthesist en zijn assistent. Het plafond bestaat uit grote daglichtlampen en er staat overal apparatuur. Monitoren piepen en enorme schijnwerpers hangen boven de opvallend kleine operatietafel.
Het leuke van geopereerd worden onder lokale verdoving, is dat je dat dus allemaal meekrijgt.
Op de operatietafel
Mij wordt gevraagd om van het ziekenhuisbed over te stappen op de operatietafel. Nu begint het wel een beetje spannend te worden. Ik ga liggen op de operatietafel. Ik krijg een deken om me heen gerold, ik lijk wel een wrap.
Dan krijg ik een soort banden om mijn benen. De anesthesist vraagt of ik ook banden om mijn armen wil en ik zeg ja, want de tafel is te klein om mijn armen langs mijn lijf te houden. Met die banden eromheen heb ik wat meer ondersteuning. Ondertussen gaat de bloeddrukmeter weer aan de gang, dat ding pompt zich knetterstrak op om mijn linkerarm. Mij wordt gevraagd met mijn hoofd naar rechts te kijken, zodat ze goed bij mijn linkeroor kunnen.
Ik kijk op de monitor en zie dat mijn hartslag nu 67 is en dat mijn bloeddruk 149/84 is.
De voorbereidende handelingen
De arts begint met het wegscheren van een pluk haar achter mijn oor. Dat is nodig, want daar moet het implantaat komen. Er wordt, zo voelt het, echt met een scheermesje gewerkt en ik voel de haren trekken.
Dan wordt er met groen doek een soort tentje over mijn hoofd gebouwd. Ik kan dan alleen nog een deel van de operatiekamer zien, dat deel waar de anesthesist mij in de gaten houd en regelmatig vraagt hoe het gaat.
De vorige keer had ik een anesthesist die me de oren van mijn kop kletste, de man die er nu is heeft meer oog voor de ingreep, heb ik het idee. Misschien was het zijn eerste BAHA. Het is wel een interessante ingreep natuurlijk, een beetje boren in zo’n schedel.
Het meten van de schedeldikte
Het haar wat nog wel op mijn hoofd zit (heel veel, gelukkig) wordt met tape stevig aan de kant getrokken. Het gaat allemaal niet bepaald zachtzinnig. En dan komt het, volgende arts, vervelendste deel van de ingreep: het meten van de dikte van de schedel. Hij heeft blijkbaar nog nooit in zijn eigen hoofd geboord, want dat vind ik zelf toch echt een vervelender deel van de operatie dan het meten van de schedel.
Maar, ik begrijp wel waarom hij het zegt. Er wordt namelijk met een naald een vloeistof onder je huid gespoten en dit voelt zeker niet prettig. Mijn schedel is op plek 8 millimeter dik, hoor ik.
Verdoving inspuiten en incisie maken
Dan is het nu tijd voor de verdoving. Ook dit wordt met een naald ingebracht. Een vloeistof wordt in mijn huid gespoten en ik voel de huid achter mijn oor helemaal koud worden.
Dit moet vier minuten inwerken. Dan voel ik iets prikken. Het voelt echt niet fijn. “Voel je dit?” vraagt de anesthesist. “Ja, ik voel pijn.” Ze prikken nog een paar keer: nee, dit is niet oké. “Oké,” zegt de arts, “dan doen we er wat verdoving bij.” Er wordt weer een spuit met vloeistof in mijn huid geleegd en we wachten weer eventjes om de verdoving in te laten werken.
Dan kan het echte werk nu beginnen. Ik weet niet precies wat ze doen, want ik kan het natuurlijk niet zien. Maar je hoort en voelt het schrapen op je schedel als de huid wordt weggehaald en ze weet ik veel wat aan het uitvoeren zijn.
Het boren van het gat in mijn schedel
Vervolgens kan er geboord worden. Dat gebeurt in een paar fasen, met boortjes van verschillende maten, als ik het goed begrepen heb. Bij dit boren wordt er echt een serieuze druk op je hoofd uitgeoefend. Ik krijg er hoofdpijn van en soms voelt het alsof mijn schedel platgeduwd wordt, omdat er zoveel kracht op wordt uitgeoefend. Op een zeker moment lijkt het wel of iemand ook echt afzet op mijn arm, of dat ze een knie op mijn lichaam zetten om maar genoeg kracht te kunnen zetten. Dat laatste is waarschijnlijk niet zo, maar het voelt wel zo.
Mijn hele hoofd trilt ervan
De boor maakt een gigantische herrie en ik voel mijn hele hoofd trillen. Het is eerder te vergelijken met een betonboor in de buitenmuur van een huis dan met een houtboor in een kozijn. Het is echt niet prettig.
Nu komen de uren en uren van meditatie en mindfulness waar ik me de afgelopen jaren mee bezig heb gehouden van pas. Ik houd mezelf rustig en zie mijn hartslag op de monitor zelfs dalen tot 56.
Gelukkig duurt het boren niet al te lang. Dat valt me mee, dit keer.
Hechten, verband aanbrengen en wegwezen weer
Dan wordt alleen nog de huid dichtgehecht en het nodige verband aangebracht. En dan is het klaar. Het doet wel wat pijn, ik voel de hoofdwond trekken.
De vreemdste sensatie van de hele ingreep vind ik toch wel het schrapen op en boren in mijn schedel. Het heeft zoiets buitengewoons. Het idee dat je gewoon bij kennis bent en dat iemand op dat moment, een paar centimeter achter je ogen, in je hoofd boort en dat je schedel daar zo open ligt… dat is heel gek. Je voelt en hoort het natuurlijk ook gewoon allemaal.
Ik mag weer op mijn ‘eigen’ ziekenhuisbed klimmen, wat nog niet meevalt met al die slangetjes die mij aan de apparatuur verbinden. En dan ga ik naar de verkoeverkamer. Ook al valt er voor mij niets te verkoeveren, want ik ben niet onder narcose geweest.
Op de verkoeverkamer een raketje eten
Op de verkoeverkamer krijg ik een waterijsje. Jammie. Dat is wel lekker, want ik heb de hele dag nog niets gegeten en bijna niets gedronken. Hier valt me op hoe mooi steriel en hypermodern deze omgeving is. Nieuwe apparatuur, alles netjes onderhouden. Je betaalt in Nederland flink wat voor de zorg, maar het is dan ook wel serieus goed geregeld.
Op de verkoeverkamer valt het een verpleegkundige op dat er veel bloed in mijn kussen zit. Blijkbaar bloedt de wond nog wat na of is het bloed dat in mijn haar terecht is gekomen en nu het kussen in vloeit. Maakt mij niet uit, ik ben klaar.
Terug naar de kamer
Nu mag ik terug naar mijn privékamer. Het infuus mag eruit. Ik kan mijn eigen kleren weer aan en vraag iets tegen de pijn. Ik mag dezelfde dag weer naar huis.
Het vervolg met de BAHA de komende weken
Volgende week moet ik terugkomen om de hechtingen te verwijderen en, als alles goed gaat, krijg ik over zes weken de nieuwe processor aangemeten. Vanaf dat moment verbetert mijn gehoor dan ook pas, nu nog niet. Ik heb nu alleen een schroef in mijn hoofd.
Blij dat ik weer voor lokale verdoving heb gekozen
De plaatsing van het BAHA implantaat viel me behoorlijk mee. Ik ben dan ook blij dat ik opnieuw heb gekozen voor lokale verdoving. Een algehele narcose is zo’n ontzettende aanslag op je lijf, daar ben je echt een paar dagen tot een week van uitgeschakeld. En ik zit nu, twee uurtjes na de ingreep, alweer redelijk fris een blogje te tikken.
Update 2023: intussen ben ik erachter dat die algehele narcose ook een traumatisch dingetje voor mij was… lees daar hier meer over.
Heb jij een BAHA of overweeg je het?
Heb jij een BAHA of overweeg je het? Laat het me weten in een reactie of stuur een berichtje via het contactformulier of op Instagram.
