Hoe ervaart een man de zwangerschap?
Hoe ervaart een man de zwangerschap? In algemene zin kan ik daar natuurlijk niet zoveel over zeggen. Elke man is anders. Maar, mijn eigen ervaringen kan ik hier wel voor je opschrijven. Ik heb 3 kinderen, dus ik weet wel hoe het is om de man van een zwangere vrouw te zijn.
Verrassing – u bent zwanger
Aan ‘onze’ eerste zwangerschap ging een klein probleempje vooraf. Toen wij hadden besloten voor een kindje te willen gaan, kreeg Iris onbedaarlijke buikpijnen. We wisten niet wat het was, maar er was echt iets niet in orde.
Ik weet nog goed dat we op een vrijdag naar ziekenhuis werden gestuurd door de huisarts. We kwamen bij gynaecologie terecht voor een echo. Iedereen in de kamer dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar, nee, het bleek een cyste op de eierstok te zijn.
Daar werd nog wel een extraatje bij ontdekt – verrassing, u bent zwanger!
Voor ons op dat moment een heel bijzondere en welkome verrassing. Ik was blij, trots en ook bezorgd tegelijk.
Draaiende cyste
Want ja, het werd wel een beetje ingewikkeld met die cyste erbij. De vraag was namelijk of we deze konden laten zitten. Verwijderen was de slechtste optie, want dat kon de zwangerschap afbreken. Maar, als Iris zulke ondraaglijke pijnen zou houden (wat werd veroorzaakt doordat de cyste soms gaat draaien en daarbij de bloedtoevoer van de eierstok afsluit) zou laten zitten echt geen optie zijn.
We gingen dus naar huis met de hoop dat de cyste niet meer zou gaan draaien. En dat was een reëele mogelijkheid, volgens de gynaecoloog.
Tussen hoop en vrees
Zo kwam het dat we het begin van onze eerste zwangerschap tussen hoop en vrees beleefden. Moest de cyste verwijderd worden? Of konden we deze laten zitten tot na de bevalling, en zo ons ongeboren kindje behoeden voor een riskante ingreep?
Na enkele weken merkten we dat Iris geen heftige buikpijn-aanvallen meer had. Ik begon erin te geloven dat alles wel goed zou komen en kon het cyste-verhaal behoorlijk loslaten. Nu kon ik ook echt van de zwangerschap gaan genieten.
Ik was trots!
Voor ons eerste kindje geboren werd, wilde ik erg graag een kind. Ik weet dat nog goed: al voordat Iris een kind wilde, was ik al zover. Toen we samen het besluit hadden genomen om ervoor te gaan, kon het me dan ook niet snel genoeg gaan. En toen ze eenmaal zwanger bleek te zijn, was ik enorm trots! Ik wilde het van de daken schreeuwen, maar dat was niet zo verstandig.
Ik wilde het niet voor me houden
Het was welhaast onmogelijk om die eerste zwangerschap voor me te houden. We hadden afgesproken dat we niemand iets zouden vertellen voor de 12-weken-echo. Alleen onze ouders hebben we eerder geinformeerd. Maar, het kostte me grote moeite om niet al mijn vrienden en collega’s zo snel mogelijk op de hoogte te brengen. Uiteindelijk is het me wel gelukt, maar ik was dus erg trots toen ik het eindelijk kon vertellen aan iedereen die het wilde horen.
De eerste maanden gebeurde er niet zoveel
Na de euforie van de eerste weken en een probleemloze 12-weken-echo, begon voor mij een periode waarin er niet zoveel gebeurde. Ik had zelf de baby niet in mijn buik en mijn lijf veranderde niet. Het enige dat veranderde was mijn vrouw, ze kreeg steeds meer een echte baby-buik en begon hier en daar wat hormonale trekjes te vertonen.
Die buik vond ik echt bijzonder om te zien. Je eigen vrouw zwanger van je eigen kind – dat is voor een man een mooi beeld.
Verder viel het me alleszins mee: Iris had geen gekke kwaaltjes (behalve de cyste) en had ook niet overdreven last van food-cravings of moodswings. Ik stond dus niet om 11 uur ’s avonds bij de snackbar voor een frikandel-speciaal en hoefde ook geen kilo’s augurken in te slaan.
Het grote voorbereiden begon
Ondertussen was ik zelf vooral bezig met de praktische voorbereiding. Ik begon spullen in te slaan. En dat vond ik hardstikke leuk. Vooral de aankoop van de kinderwagen vond ik een mooi project. Samen naar de babywinkels, wagens proberen. Deze is gaaf, deze is lelijk maar wel praktisch, deze is veel te duur, deze te goedkoop.
Ik vond het heerlijk om me in dit soort zaken te verdiepen. Hebben we een wipstoeltje nodig? Gebruik je dat echt? Wat kunnen we op Marktplaats kopen en wat willen we liever nieuw hebben? Is zo’n aerosleep matras echt nodig? Wij kochten uiteindelijk wel zo’n aerosleep topper, want ja, veiligheid voor alles.
Welk autostoeltje willen we hebben? De keuze is reuze, wat zijn de verschillen? Ik kon me er avonden mee vermaken.
Na een aantal weken kwam de wandelwagen binnen. Supergaaf om hem even in elkaar te zetten. Past’ie wel echt in de kofferbak? Even poseren, een fotootje maken.
Dat is echt de voorpret van het krijgen van een baby. En als man moet je het daarmee doen, want in jouw lijf gebeurt er verder niet zoveel.
We hadden een nieuwe auto nodig
Wij reden destijds nog in zo’n schattige Toyota Corolla (heerlijk autootje), maar met een baby (en vooral de huisraad die je meesleept) vonden we die toch wat klein. Dus moest er een nieuwe auto komen. Leuk natuurlijk!
We waren toen nogal dealertrouw, dus kochten we een Toyota Auris. Deze vonden we overigens al snel weer te klein en is later ingeruild voor, uiteindelijk, een Mazda 6.
De babykamer gereed maken
Voor de babykamer hadden we vrijwel de complete inboedel van Marktplaats gehaald. Het was leuk spul, maar nog niet naar onze smaak. Daarom had mijn vrouw bedacht dat alles behandeld moest worden met Annie Sloan wax.
Een geweldig idee met één nadeel: zwangere vrouwen mochten het niet aanbrengen. Dus kon ik dagenlang in de weer met was en krijt en weet ik veel wat nog meer. Het resultaat was wel erg leuk – dat dan weer wel.
Verder kon mijn vrouw natuurlijk aan de gang met het strijken van de rompertjes en de hydrofiele doeken – daar had ik dan echt totaal geen interesse in.
Wat ik wel deed, was alvast wat leuke kleren inslaan.
Ik ging kleertjes shoppen
Wij wisten dat we een meisje zouden krijgen, en ik vond het leuk om zo af en toe kleren te kopen voor mijn toekomstige dochter. Geen babykleren, maar kleertjes voor als ze iets ouder zou zijn.
Zo herinner ik me dat ik in Milaan een heel leuk roze truitje voor haar heb gekocht, welke ze later ook vaak aan heeft gehad.
Dat was echt typische zwangerschaps-voorpret!
Het begon lang te duren
Toen het eind van de zwangerschap in zicht was, vond ik het wel lang duren allemaal. Ik was er echt aan toe – het kindje mocht nu wel eens geboren worden. Ik was er veel mee bezig in mijn hoofd. En alle voorbereidingen waren getroffen, er was niets meer te regelen. Ik wist precies wat ik moest doen bij de bevalling en ook wat ik daarna moest regelen.
Ik vond het redelijk irritant dat het in die laatste weken op elk moment kon gebeuren. Ik wilde niet te ver van huis gaan, want ja, stel dat de baby ineens komt en jij moet 3 uur terugrijden, dan mis je het!
Bovendien moest ik op mijn drinkavondjes met vrienden rustig aan doen met het bier – een offer dat ik met enige tegenzin, maar toch moeiteloos, bracht.
De bevalling begon
Totdat ik op een zekere ochtend merkte dat Iris al onder de douche stond. Het was heel vroeg. Ik vroeg haar waarom ze zo vroeg op was. Het antwoord was: “Dat kind komt eraan!”
Dat is natuurlijk wel even een spannend moment. Nu zou het echt gaan gebeuren! Gelukkig hadden we een zwangerschapscursus gevolgd (tip: een cursus voor mannen) en wist ik dus min of meer wat we konden verwachten.
De weeën kunnen in het begin met lange tussenpozen komen. Toen dat bij Iris ook het geval bleek te zijn, ben ik naar mijn werk gegaan. Uiteraard terwijl ik continu stand-by was. Ik had die avond nog een overleg – maar dat heb ik afgezegd. Ik was er vrij zeker van dat we dan wel iets anders te doen zouden hebben.
Ik ben dan ook in de loop van de middag naar huis gegaan. Toen volgden de weeën zich al in rap tempo op. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan. In de auto probeer je echt supervoorzichtig te rijden, maar alsnog was dat een behoorlijk pijnlijke ervaring voor mijn bijna-bevallende vrouw.
In het ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis kon de bevalling echt gaan beginnen. De weeën volgden elkaar steeds sneller op. Ik probeerde Iris zo goed als ik kon bij te staan. Door bij haar te blijven. Te vragen of ze iets nodig had. Door haar te masseren als dat nodig was. Te helpen met douchen. Iets eten en drinken aan te bieden.
Toen de weeën steeds heftiger werden ben ik niet meer van haar zijde geweken. Ik heb continu haar hand vastgehouden (ze kneep me soms fijn), mee-gepuft, bemoedigende woorden gesproken. Zo’n laatste fase van een bevalling is ontzettend heftig en ik weet nog dat ik enorm veel respect had voor de prestatie van mijn vrouw.
Een bevalling is een unieke ervaring en niets kan je echt voorbereiden op wat er komt. De cursus die ik had gevolgd heeft mij zeer goed geholpen, want ik wist ongeveer wat ik kon verwachten en wat er van mij verwacht werd. Maar, de geboorte van je eigen kind is een ontzettend intens en bijzonder proces.
De baby was geboren
En daar zat ik dan, met een uitgeputte vrouw en een met vernix besmeurd kindje. Het gekke is, op dat moment heb je nog geen idee wat dat kindje voor je betekent. Ik voelde direct een soort liefde en zeker een verantwoordelijkheid. Maar, ineens is er een kind en daar ga je dan voor zorgen.
Die eerste nacht controleerden we wel 18x of ze nog ademde. Dat deed ze.
De weken erna waren zeer bijzonder. De kraamvisitie, iedereen die even komt kijken. Zoveel ‘eerste keer’ momenten – het kindje in bad doen, de eerste luier, de eerste keer naar buiten, de eerste fles.
Mijn band met mijn eerste dochter verstevigde met de dag. Ik begon haar geluidjes te herkennen, haar poep te begrijpen, haar drinkpatroon te leren kennen. En ik was onwijs nieuwsgierig naar wat voor een kindje ze over een paar jaar zou zijn.
7 jaar later
Inmiddels is mijn oudste dochter 7 jaar oud. En ze heeft nog geen seconde teleurgesteld. Natuurlijk, het ouderschap is niet altijd makkelijk. Maar, wat begon met een cyste op een eierstok is nu een vrolijk, slim en bedachtzaam meisje geworden.
En na deze eerste kwamen er nog 2 gezonde kinderen bij. Na twee zwangerschappen die ook niet helemaal vlekkeloos verliepen. Maar, daar heb i het misschien later nog wel eens over.
